XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Hastapenetara joz gero, XV. mendera iritsi behar dugu, inprimategiak martxan jarri aurretik literatura egiten zuten emakumeengana.
Gai hauek landu izan dituzten gehienek aipatzen dituzte Erdi Aroko emakume olerkariak, baita goraipatu ere.
Eta ez da harritzekoa, ezta gutxiago ere.
1961ean Ekinek Buenos Airesen argitara eman zuen
Osatuak, ez idatzitakoak, Garibay eta beste batzuen transkribaketei esker iritsi bait zaizkigu lan haien zatiak.
Batak bestea dakarrenez, XV. mendeko bost olerkari ezagun haien lana aipatzeak ahozko literaturaz aritzera garamatza, eta hemendik zuzenean, bertsolaritzara, baita ahoz aho iraun duen tradizioan emakumeak izan duen garrantzia aipatzera ere.
Baina, batetik bestera, urrunegi iritsiko ginateke.
Esan dezagun, besterik gabe, eta Juan Mari Lekuonarekin, Erdi Aroko
Erdi Aroko emakume haiek ez zuten idatzi; baina iritsi zaigunetik, zera esan dezakegu: benetan bikaina izan zela beren emaitza.
Joxe Azurmendik ere aipatu izan ditu (.
Leizaolak
Segidilak, endetxak... garaiko metroak ondo menperatzen zituzten, haiexek bait ziren brodatzen edo ehotzen igarotzen zituzten ordu luzeetako entretenigarri.
Gure bost dama hauek, Ozaetako Santxa, Butroeko Gomez Gonzalezen alaba, Alosko Usoa, Lasturko Miliaren ahizpa eta Peru Gartziaren arrebak, esatekorik izan zutenean, bertso ederretan esan zuten, orduko dama askoren moduan.
Mendeku-mina, maitasuna, etxekoen ondra eta izen ona, leinuarenganako leialtasuna: honelakoxeak dira iritsi zaizkigun olerkietan erabiltzen diren gaiak.
Hala badiote, hala izan daiteke; (...).